Μαυρη Πενα

Κάθομαι ξανά στο σπίτι στον ίδιο συνιθισμένο τόπο
Ναι
εκεί στο καναπέ δίπλα απ'το μεγάλο βάζο της γιαγίας
χαζεύοντας έξω απ'το παράθυρο περιμένοντας παρέα να βγω
να καπνίσω ένα τσιγάρο να νίώσω αυτη τη ψεύτικη γαλήνη
που μου αφίνει αυτός ο ψυχολογικός εθισμός.
Νιώθω αιχμάλοτος.
Δεν μπορώ έχω φρικάρει
εχω σαλτάρει,
με κοιτάζει η μανά με φόβο.
Την κοίταξα και εγώ στα μάτια,
φοβήθηκα γιατί είδα τις σκέψεις τις
"το παιδί πρέπει να ξανα δεί τον ψυχίατρο,
πάει απ'το κακό στο χειρότερο"
δε τον γούσταρα τον πούστη
ήθελε να με γιατρέψει από τη ψυχοπάθεια
μου έλεγε,
νόμιζε πώς ο Πέτρος και ο Μιχάλης με τρελλάναν.
Η Ελευθερία δε φέρνει ψυχοπάθεια ρε κύριε ίσα ίσα
εσείς τη προκαλείτε, εσεις οι "υγιεινος" σκεπτόμενοι.
Με κάνατε να αιδιάσω παλί.
Ξερνάω.

Δεν θα με κατακτήσεις!
Δεν θα με κατακτήσεις!
Δεν θα μπεις στο τρυπάκι ούτε να με αγγίξεις!
Θα με λιώσεις θα με πονέσεις
και φοβάμαι μη μ' αρέσει!

Aνατριχιάζω στην θέα του κορμιού σου.
Τα δάκτυλά μου θέλουν να σε παίξουν
απαλά, μελοδικά, τρυφερά.

μάτια τελευταίας αντοχής
 μάτια οργής
 μάτια καμιάς συνενοχής
μάτια φωτιάς

αποφασιστικότητα και ένταση
χρόνος μηδέν

κάλυκες στο πάτωμα
 γλυκιά μελώδια φωτιάς...

όσο η τρέλα πάλευε με την πραγματικότητα
 όσο ο χρόνος σκότωνε τα θέλω, την ζωή
 όσο η φθορά επιτιθόταν στο καινούριο
 όσο η σκέψη ταξίδευε περά από θάλασσες
και περά από τα αστερία
 περά από τους ονειροπόλους

τόσο η φωνή μας αντέχει, αφού άντεχε
 οργισμένη χωρίς συνενοχή
πύρινη σαν τα όπλα μας

γιατί όσα κερδίζονται, όσα κερδίσαμε
 όσα ονειρευόμασταν και όσα ονειρευόμαστε
δεν αγοράζοντα ούτε με χίλιες φτυαριές διαμάντια
ούτε με θάλασσες κεχριμπαριού
γιατί μωρό μου σου λέω...
 σπάσαμε τον ορίζοντα και κλέψαμε τον ήλιο για την πάρτη μας
τίποτα λιγότερο(από)τα πάντα
και αφού ρήμαξε ο τόπος
 κοράκια να παλεύουν με την λειψυδρία
τα πτώματα μεταναστεύουν
 καλύτερα φέρετρα να βρούνε
 και εμείς με παιδικά χαμογελά
 και καραμέλες στο στόμα
σκέψου! να έχουμε ήδη τον Άδη για όμηρο
να παζαρέψουμε την ελευθερία μας

ΑΛΛΙΩΣ

Πράξεις.
 Αυθόρμητες, ανεξέλεγκτες.
 Σε σέρνουν σε μια τρύπα σκοτεινή,
σου ρήχνουν λάσπη, πέτρες.
 Κραυγές. Φωνές.
μα ποιός να σ΄ακούσει?
Και εν τέλη σε ποιόν φωνάζεις,
εσυ, χαμένε, πληγωμένε...
 Στον ξένο περαστικό που κάποτε νόμιζες πως ήξερες
 ή στον δικό σου άγνωστο εαυτό,
 στη θύελλα χάους της μαύρης σου ψυχής?
 Τρέξε φοβισμένο αρνάκι,
 φόρισε μάσκα επάνω απ'την μάσκα σου.
 Μα οι λύκοι θα σε βρούν, να το ξέρεις.

‎"Σενάριο επιστημονικής φαντασίας έχει καταντήσει η αρρωστημένη σου ζωή" θα φωνάξει έντρομη αντικρύζοντας την μοναξιά να σουλατσάρει σέρνοντας τις μακριές της αλυσίδες στο πάτωμα του ξεχασμένου αρχοντικού,κλείνοντας με δύναμη πίσω της την πόρτα...αφήνοντας στο έλεος της μοίρας την μοναξιά....να κάνει παρέα με την....καλοσύνη.......

βαρεθηκα τουντη γαμιμενη ζωη
βαρεθηκα να μου πριουν τα αρχιδια καθημερινα 
που σχολειο ως οικογενια 
βαρεθηκα τις γαμιμενες ανακρισεις τους
βαρεθηκα να μου οριζουν το σωστο τζαι το λαθος τους
βαρεθηκα τον γαμιμενο ψυχολογικο τους πολεμο
φοβαμαι τουντη σκεψει που δημιουργητε μετα απο αυτα τα σκατα
την αυτοκτονια οξα μια ζωη να τρωεις σκατα?
ατε.. μεσα μεσα τζαι καμια στιγμη που περνας καλα!

Μέρα με τη μέρα η απουσία σου αισθητή.
Ξυπνάω κ είσαι στο μυαλό.
Νιώθω όμως το κενό.
Αυτό που άφησες από τότε που έφυγες.
Σε αισθάνομαι.
Κάποια βράδυα σε φαντάζομαι να μου μιλάς.
Το ξέρω πως δεν υπάρχει γυρισμός.
Απλά κοιτώ τον ουρανό κ σου χαμογελώ.
Μέχρι να ανταμώσουμε ξανά...

Γυάλινη , ανθρώπινη μορφή με τη μία εσωτερική ουσία της να παράγει μάγμα , μείγμα γαλήνης και οργής και η άλλη να αναρωτιέται πώς γίνεται αυτό να συμβαίνει στο εσωτερικό της. 
Για ποιό λόγο να υπόκειται σε αυτόν τον πόνο: το μάγμα υπερβολικά μεγάλο πια πιέζει τα τειχώματα , ο ήχος του γυαλιού να ραγίζει κάνει τους μύες να τεντώνονται , κάνει τις φωνές να ακούγονται σαν τα τελευταία μουγκριτά που ακούει κανείς πρωτού πεθάνει και τις ηλιαχτίδες να μοιάζουν με τις πόρτες ενός άλλου κόσμου να ανοίγει. Και όταν πλέον ο στρατιώτης της λογικής δεν έχει πλεόν την δυνατότητα να κρατήσει τη θέση του , το γυαλί σπάει.
Η υγρή μορφή γυαλιού στερεώνεται στο κρύο σύμπαν.
Λίγο μεγαλύτερη , λίγο διαφορετική.
Αέναη, ανέλπιστη διαδικασία.
Και ο κύκλος συνεχίζεται...

"Αγάπη μου γλυκιά"


Τις νύχτες που σε σκέφτομαι ο ύπνος δεν με παίρνει
Εσένα που με άφησες και έφυγες με άλλον
γιατί μου το έκανες αυτό και πάω να πεθάνω

Αγάπη μου γλυκιά αγάπη μου χαμένη
Τώρα που μου έφυγες δεν θέλω πια να ζω
Να σε βλέπω να υποφέρεις
Γιατί εγω στο έκανα αυτό μάθετο, να το ξέρεις "

--
"ΕΣΕΝΑ

Όταν ξυπνάω σκέφτομαι εσένα
Όταν πίνω καφέ σκέφτομαι εσένα
Όταν πίνω τσιγάρο σκέφτομαι εσένα
Όταν είμαι στο αυτοκίνητο για την δουλεία σκέφτομαι εσένα
Όταν κάνω διάλειμα σκέφτομαι εσένα
Όταν σχολάνω σκέφτομαι εσένα
Όταν δουλεύω σπίτι σκέφτομαι εσένα
Όταν πάω να κοιμηθώ σκέφτομαι εσένα
Πρίν με σκεπάσει αυτό το χώμα θα σκέφτομαι εσένα
Γιατί βρε ΖΩΗ μας τυραννάς και όλοι μας
Σκεφτόμαστε ΕΣΕΝΑ "

βαρέθηκα τα ψέματα, τα ψεύτικα τα λόγια
που λέτε μοναχά για να σπείρετε διχόνοια
βαρέθηκα τα μούτρα σας που βγαίνουν στο γυαλί
τα καλοθρεμμένα απ' το πολύ φαί

βαρέθηκα τα ψέματα και τις υποκρισίες
που τάχα ονομάζετε και καταγγελίες
όλα είναι ψεύτικα, τίποτα δεν ισχύει
τίποτα μα τίποτα, και για όλα φταίτε εσείς

φταίτε που η πατρίδα μας είναι χωρισμένη
φταίτε που η οικονομία μας είναι καλά χωσμένη
φταίτε για τα σχολεία μας που παν κατά διαόλου
για την κοινωνία μας που είναι αντί του νόμου

όλοι σκέφτονται το μέσο και πώς θα βρουν δουλειά
μα κανείς πώς θα κερδίσει με την αξία του λεφτά
σπουδάζουμε τόσα χρόνια αυτό που μας αρέσει
και ερχόμαστε πίσω για να βρούμε μία θέση

αντί αυτού όμως βρίσκουμε τα πάντα κατειλημμένα
όλες οι θέσεις κρατημένες, όλες με τα μέσα
κι εσείς τι κάνατε γι' αυτό;
(μα σας παρακαλώ)
τίποτα, δεν κάνετε τίποτα σωστό
εσείς καλά την έχετε, λεφτά, φαί και σπίτι
ρωτάτε όμως πως ζει ένας απλός πολίτης
μα δεν ενδιαφέρεστε, είστε όλοι υποκριτές
όλοι, υπουργοί, πολιτικοί και βουλευτές

μα μείς έχουμε ξυπνήσει, δεν είμαστε πια αρνιά
να μην καταλαβαίνουμε σαν να μα σταν μωρά
έχουμε καταλάβει τι ψεύτες είστε όλοι
υποκριτές, φανατικοί και συμφεροντολόγοι

δεν ακούτε τον άλλο, μονάχα τα δικά σας
Μα βέβαια, εσείς είστε πάντα σωστοί
πάντα, εκτός το 74΄που έγινε η εισβολή

και τώρα εξαιτίας σας έχουμε μοιραστεί
χάσαμε την περιουσία μας
ζούμε σ΄ένα σκλαβωμένο νησί

ενδιαφέρεστε καθόλου, ή μόνοι μας τα λέμε;
ακούτε τα παράπονα ή άδικα τα λέμε;
Μα ξέχασα, εσείς δεν ακούτε τίποτα απ΄ όλα αυτά
τίποτα γιατί εσείς έχετε λεφτά

δεν σας νοιάζει τίποτα, τίποτα και κανένας
αυτό μας αποδείξατε όλοι σας, ένας-ένας
λυπάμαι που είμαι απόγονος μίας τέτοιας χώρας
μιας χώρας που οι "ηγέτες" της είναι για το χώμα

Στάθηκες στο κέντρο της πλατείας
με ένα ραβδάκι, τη σκούπα της γιαγίας
ένα αστείο καπέλο και νύχια μακρυά.
Ο κόσμος σε έβλεπε φρικίο σαν ανήμερο θεριό
μα στα μάτια μου φαινόσουνα αλλιώς
τόσο όμορφο πλάσμα,
Όχι δεν έφταιγε το μπουκάλι που είχαμε πιεί
ηταν τα λόγια που μου 'χες πεί
"εμείς μαζί θα αλλάξουμε το κόσμο θα φτιάξουμε πανέμορφες ζωές.! "