Μαυρη Πενα

Πράξεις.
 Αυθόρμητες, ανεξέλεγκτες.
 Σε σέρνουν σε μια τρύπα σκοτεινή,
σου ρήχνουν λάσπη, πέτρες.
 Κραυγές. Φωνές.
μα ποιός να σ΄ακούσει?
Και εν τέλη σε ποιόν φωνάζεις,
εσυ, χαμένε, πληγωμένε...
 Στον ξένο περαστικό που κάποτε νόμιζες πως ήξερες
 ή στον δικό σου άγνωστο εαυτό,
 στη θύελλα χάους της μαύρης σου ψυχής?
 Τρέξε φοβισμένο αρνάκι,
 φόρισε μάσκα επάνω απ'την μάσκα σου.
 Μα οι λύκοι θα σε βρούν, να το ξέρεις.