Μαυρη Πενα

Κάθομαι ξανά στο σπίτι στον ίδιο συνιθισμένο τόπο
Ναι
εκεί στο καναπέ δίπλα απ'το μεγάλο βάζο της γιαγίας
χαζεύοντας έξω απ'το παράθυρο περιμένοντας παρέα να βγω
να καπνίσω ένα τσιγάρο να νίώσω αυτη τη ψεύτικη γαλήνη
που μου αφίνει αυτός ο ψυχολογικός εθισμός.
Νιώθω αιχμάλοτος.
Δεν μπορώ έχω φρικάρει
εχω σαλτάρει,
με κοιτάζει η μανά με φόβο.
Την κοίταξα και εγώ στα μάτια,
φοβήθηκα γιατί είδα τις σκέψεις τις
"το παιδί πρέπει να ξανα δεί τον ψυχίατρο,
πάει απ'το κακό στο χειρότερο"
δε τον γούσταρα τον πούστη
ήθελε να με γιατρέψει από τη ψυχοπάθεια
μου έλεγε,
νόμιζε πώς ο Πέτρος και ο Μιχάλης με τρελλάναν.
Η Ελευθερία δε φέρνει ψυχοπάθεια ρε κύριε ίσα ίσα
εσείς τη προκαλείτε, εσεις οι "υγιεινος" σκεπτόμενοι.
Με κάνατε να αιδιάσω παλί.
Ξερνάω.

Δεν θα με κατακτήσεις!
Δεν θα με κατακτήσεις!
Δεν θα μπεις στο τρυπάκι ούτε να με αγγίξεις!
Θα με λιώσεις θα με πονέσεις
και φοβάμαι μη μ' αρέσει!

Aνατριχιάζω στην θέα του κορμιού σου.
Τα δάκτυλά μου θέλουν να σε παίξουν
απαλά, μελοδικά, τρυφερά.

μάτια τελευταίας αντοχής
 μάτια οργής
 μάτια καμιάς συνενοχής
μάτια φωτιάς

αποφασιστικότητα και ένταση
χρόνος μηδέν

κάλυκες στο πάτωμα
 γλυκιά μελώδια φωτιάς...

όσο η τρέλα πάλευε με την πραγματικότητα
 όσο ο χρόνος σκότωνε τα θέλω, την ζωή
 όσο η φθορά επιτιθόταν στο καινούριο
 όσο η σκέψη ταξίδευε περά από θάλασσες
και περά από τα αστερία
 περά από τους ονειροπόλους

τόσο η φωνή μας αντέχει, αφού άντεχε
 οργισμένη χωρίς συνενοχή
πύρινη σαν τα όπλα μας

γιατί όσα κερδίζονται, όσα κερδίσαμε
 όσα ονειρευόμασταν και όσα ονειρευόμαστε
δεν αγοράζοντα ούτε με χίλιες φτυαριές διαμάντια
ούτε με θάλασσες κεχριμπαριού
γιατί μωρό μου σου λέω...
 σπάσαμε τον ορίζοντα και κλέψαμε τον ήλιο για την πάρτη μας
τίποτα λιγότερο(από)τα πάντα
και αφού ρήμαξε ο τόπος
 κοράκια να παλεύουν με την λειψυδρία
τα πτώματα μεταναστεύουν
 καλύτερα φέρετρα να βρούνε
 και εμείς με παιδικά χαμογελά
 και καραμέλες στο στόμα
σκέψου! να έχουμε ήδη τον Άδη για όμηρο
να παζαρέψουμε την ελευθερία μας

ΑΛΛΙΩΣ

Πράξεις.
 Αυθόρμητες, ανεξέλεγκτες.
 Σε σέρνουν σε μια τρύπα σκοτεινή,
σου ρήχνουν λάσπη, πέτρες.
 Κραυγές. Φωνές.
μα ποιός να σ΄ακούσει?
Και εν τέλη σε ποιόν φωνάζεις,
εσυ, χαμένε, πληγωμένε...
 Στον ξένο περαστικό που κάποτε νόμιζες πως ήξερες
 ή στον δικό σου άγνωστο εαυτό,
 στη θύελλα χάους της μαύρης σου ψυχής?
 Τρέξε φοβισμένο αρνάκι,
 φόρισε μάσκα επάνω απ'την μάσκα σου.
 Μα οι λύκοι θα σε βρούν, να το ξέρεις.

‎"Σενάριο επιστημονικής φαντασίας έχει καταντήσει η αρρωστημένη σου ζωή" θα φωνάξει έντρομη αντικρύζοντας την μοναξιά να σουλατσάρει σέρνοντας τις μακριές της αλυσίδες στο πάτωμα του ξεχασμένου αρχοντικού,κλείνοντας με δύναμη πίσω της την πόρτα...αφήνοντας στο έλεος της μοίρας την μοναξιά....να κάνει παρέα με την....καλοσύνη.......

βαρεθηκα τουντη γαμιμενη ζωη
βαρεθηκα να μου πριουν τα αρχιδια καθημερινα 
που σχολειο ως οικογενια 
βαρεθηκα τις γαμιμενες ανακρισεις τους
βαρεθηκα να μου οριζουν το σωστο τζαι το λαθος τους
βαρεθηκα τον γαμιμενο ψυχολογικο τους πολεμο
φοβαμαι τουντη σκεψει που δημιουργητε μετα απο αυτα τα σκατα
την αυτοκτονια οξα μια ζωη να τρωεις σκατα?
ατε.. μεσα μεσα τζαι καμια στιγμη που περνας καλα!

Μέρα με τη μέρα η απουσία σου αισθητή.
Ξυπνάω κ είσαι στο μυαλό.
Νιώθω όμως το κενό.
Αυτό που άφησες από τότε που έφυγες.
Σε αισθάνομαι.
Κάποια βράδυα σε φαντάζομαι να μου μιλάς.
Το ξέρω πως δεν υπάρχει γυρισμός.
Απλά κοιτώ τον ουρανό κ σου χαμογελώ.
Μέχρι να ανταμώσουμε ξανά...

Γυάλινη , ανθρώπινη μορφή με τη μία εσωτερική ουσία της να παράγει μάγμα , μείγμα γαλήνης και οργής και η άλλη να αναρωτιέται πώς γίνεται αυτό να συμβαίνει στο εσωτερικό της. 
Για ποιό λόγο να υπόκειται σε αυτόν τον πόνο: το μάγμα υπερβολικά μεγάλο πια πιέζει τα τειχώματα , ο ήχος του γυαλιού να ραγίζει κάνει τους μύες να τεντώνονται , κάνει τις φωνές να ακούγονται σαν τα τελευταία μουγκριτά που ακούει κανείς πρωτού πεθάνει και τις ηλιαχτίδες να μοιάζουν με τις πόρτες ενός άλλου κόσμου να ανοίγει. Και όταν πλέον ο στρατιώτης της λογικής δεν έχει πλεόν την δυνατότητα να κρατήσει τη θέση του , το γυαλί σπάει.
Η υγρή μορφή γυαλιού στερεώνεται στο κρύο σύμπαν.
Λίγο μεγαλύτερη , λίγο διαφορετική.
Αέναη, ανέλπιστη διαδικασία.
Και ο κύκλος συνεχίζεται...

"Αγάπη μου γλυκιά"


Τις νύχτες που σε σκέφτομαι ο ύπνος δεν με παίρνει
Εσένα που με άφησες και έφυγες με άλλον
γιατί μου το έκανες αυτό και πάω να πεθάνω

Αγάπη μου γλυκιά αγάπη μου χαμένη
Τώρα που μου έφυγες δεν θέλω πια να ζω
Να σε βλέπω να υποφέρεις
Γιατί εγω στο έκανα αυτό μάθετο, να το ξέρεις "

--
"ΕΣΕΝΑ

Όταν ξυπνάω σκέφτομαι εσένα
Όταν πίνω καφέ σκέφτομαι εσένα
Όταν πίνω τσιγάρο σκέφτομαι εσένα
Όταν είμαι στο αυτοκίνητο για την δουλεία σκέφτομαι εσένα
Όταν κάνω διάλειμα σκέφτομαι εσένα
Όταν σχολάνω σκέφτομαι εσένα
Όταν δουλεύω σπίτι σκέφτομαι εσένα
Όταν πάω να κοιμηθώ σκέφτομαι εσένα
Πρίν με σκεπάσει αυτό το χώμα θα σκέφτομαι εσένα
Γιατί βρε ΖΩΗ μας τυραννάς και όλοι μας
Σκεφτόμαστε ΕΣΕΝΑ "

βαρέθηκα τα ψέματα, τα ψεύτικα τα λόγια
που λέτε μοναχά για να σπείρετε διχόνοια
βαρέθηκα τα μούτρα σας που βγαίνουν στο γυαλί
τα καλοθρεμμένα απ' το πολύ φαί

βαρέθηκα τα ψέματα και τις υποκρισίες
που τάχα ονομάζετε και καταγγελίες
όλα είναι ψεύτικα, τίποτα δεν ισχύει
τίποτα μα τίποτα, και για όλα φταίτε εσείς

φταίτε που η πατρίδα μας είναι χωρισμένη
φταίτε που η οικονομία μας είναι καλά χωσμένη
φταίτε για τα σχολεία μας που παν κατά διαόλου
για την κοινωνία μας που είναι αντί του νόμου

όλοι σκέφτονται το μέσο και πώς θα βρουν δουλειά
μα κανείς πώς θα κερδίσει με την αξία του λεφτά
σπουδάζουμε τόσα χρόνια αυτό που μας αρέσει
και ερχόμαστε πίσω για να βρούμε μία θέση

αντί αυτού όμως βρίσκουμε τα πάντα κατειλημμένα
όλες οι θέσεις κρατημένες, όλες με τα μέσα
κι εσείς τι κάνατε γι' αυτό;
(μα σας παρακαλώ)
τίποτα, δεν κάνετε τίποτα σωστό
εσείς καλά την έχετε, λεφτά, φαί και σπίτι
ρωτάτε όμως πως ζει ένας απλός πολίτης
μα δεν ενδιαφέρεστε, είστε όλοι υποκριτές
όλοι, υπουργοί, πολιτικοί και βουλευτές

μα μείς έχουμε ξυπνήσει, δεν είμαστε πια αρνιά
να μην καταλαβαίνουμε σαν να μα σταν μωρά
έχουμε καταλάβει τι ψεύτες είστε όλοι
υποκριτές, φανατικοί και συμφεροντολόγοι

δεν ακούτε τον άλλο, μονάχα τα δικά σας
Μα βέβαια, εσείς είστε πάντα σωστοί
πάντα, εκτός το 74΄που έγινε η εισβολή

και τώρα εξαιτίας σας έχουμε μοιραστεί
χάσαμε την περιουσία μας
ζούμε σ΄ένα σκλαβωμένο νησί

ενδιαφέρεστε καθόλου, ή μόνοι μας τα λέμε;
ακούτε τα παράπονα ή άδικα τα λέμε;
Μα ξέχασα, εσείς δεν ακούτε τίποτα απ΄ όλα αυτά
τίποτα γιατί εσείς έχετε λεφτά

δεν σας νοιάζει τίποτα, τίποτα και κανένας
αυτό μας αποδείξατε όλοι σας, ένας-ένας
λυπάμαι που είμαι απόγονος μίας τέτοιας χώρας
μιας χώρας που οι "ηγέτες" της είναι για το χώμα

Στάθηκες στο κέντρο της πλατείας
με ένα ραβδάκι, τη σκούπα της γιαγίας
ένα αστείο καπέλο και νύχια μακρυά.
Ο κόσμος σε έβλεπε φρικίο σαν ανήμερο θεριό
μα στα μάτια μου φαινόσουνα αλλιώς
τόσο όμορφο πλάσμα,
Όχι δεν έφταιγε το μπουκάλι που είχαμε πιεί
ηταν τα λόγια που μου 'χες πεί
"εμείς μαζί θα αλλάξουμε το κόσμο θα φτιάξουμε πανέμορφες ζωές.! "

Όσο πάει αφήνομαι περισσότερο στην ύπαρξη.
Και κάνοντας το αυτό, αυτομάτος βρίσκομαι να ζω στο ΕΔΩ και ΤΩΡΑ.
Πόσο όμορφο είναι αλήθεια να ζει κάποιος στο παρόν του....
Να αφήνεται να ρέει...
Να αφήνεται να πλημμυρίζει από αυτή την ατελείωτη ενέργια.. τη συνείδηση.
Μπορώ να είμαι ευτυχισμένη όποτε το κάνω. Αληθινά ευτυχισμένη...
Και ευτυχία θεωρώ την κατάσταση του να είναι κανείς χωρίς κανένα ίχνος φόβου.
Είναι η κατάσταση όπου κανείς μπορεί να απολαμβάνει τη στιγμή, την αναπνοή, το σώμα του,
την ενέργια μέσα και ολόγυρά του, ολόκληρη την ύπαρξη
Η "ευτυχία" βρίσκεται παντού γύρω μας, πασχίζει να μας κάνει να τη δεχτούμε, μα εμείς όλο της κλεινουμε την πόρτα.

'Ελα.
Έλα και κάτσε εδώ.
Δίπλα μου.
Να μπορώ να σε κοιτάζω.
Να σε παρατηρώ.
Δεν θα μιλήσω καθόλου.
Στο υπόσχομαι.
Λέξη δε θα βγάλω.
Το να σε νιώθω εδώ δίπλα μου, μου είναι υπεραρκετό.
Δε θα σου ζητήσω εξηγήσεις, ούτε και να δικαιολογηθείς.
Αυτά μου φαίνονται αχρείαστα μπροστά στην υπέροχη παρουσία σου εδώ.
Αν θέλεις κιόλας, πάμε να κάτσουμε εκεί.
Στα σκαλάκια.
Και να κοιτάζουμε τ'άστρα.
Το φεγγάρι.
Αχ. Το φεγγάρι.
Σου'χα πει πως το φεγγάρι μου θυμίζει το προσωπό σου και τ'άστρα τα ματια σου.
Επιμένω να το πιστεύω.
Θα πάμε να φάμε μετα;
Αχ ναι. Σε παρακαλώ.
Μου'χει λείψει αυτό.
Να πάμε εκεί στο γνωστό τραπεζάκι.
εκεί, δίπλα στο δάσος.
Υπέροχη η θέα.
Κι η μυρωδιά των δέντρων που σμίγεται με αυτή της ρήγανης στις τηγανιτές μας πατάτες, που πάντα τρώγαμε με τζατζίκι.
Θυμάμαι που μου 'λεγες πως η γιαγιά σου έκανε υπέροχο τζατζίκι, αυτή που μένει στη Ρόδο.
Και μου 'λεγες, "κρίμα που δεν πήγαμε καμιά φορά να το δοκιμάσεις, θα ξετρελλενόσουνα!! "
Πόσο με ξέρεις.
Πάμε στη Ρόδο;
Να ξετρελλαθώ;
Πάμε να γνωρίσω την υπέροχη γιαγια σου;
Τι να μου πείς κι εσύ;
Σου'ρθαν όλα ξαφνικά.
Το ξέρω.
Απλώς με παρέσυρε ο ενθουσιασμός μου.
Με ξέρεις πως ενθουσιάζομαι με μικροπράγματα, αγάπη μου!


Ωχ.Ξέχασα.Είπα πως δεν θα μιλήσω.Με συγχωρείς.Μην ανησυχείς όμως.Δεν είναι τίποτα.Απλώς ψυχορραγώ..
 

Μοναξιά και ένα ατέλειωτο ταξίδι μέσα από το σκοτάδι

2.

"Τι θα γίνόταν αν αγαπούσαν όλοι
πραγματικά ; ",
ήταν το σύνθημα που είδα σε ένα τοίχο
καθώς έκανα τη βόλτα μου.
Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ
ήταν η αλήθεια
και με βασάνιζε αυτή η σκέψη
όλη την ήμερα.
Ρώτησα κόσμο,άνοιξά βιβλία,έψαξα
στα λόγια όλων των σοφών μα κανείς
δεν μου 'χε δώσει απάντηση. "Κι ο τύπος
που το 'χε γράψει μια απάντηση θα ζητούσε"
σκέφτηκα και έπεσα για ύπνο.
Πάνω στα πιο τρελλά μου όνειρα
έίδα και μια στιγμή τον πλανήτη γή
κάπως αλλιώτικο μπορώ να πώ γιατί έβλεπα
παντού παιδιά να παίζουνε και μια φωνή να μου λέει "αγάπα".
πετάχτηκα απ'τον ύπνο μου και πήρα το σπρέυ που είχα στη τσάντα,
έφυγα τρέχοντας βρήκα τον τοίχο κι απάντησα " Τα κράτη θα είχαν καταρεύσει"

Κοιτάω πίσω στην αφετηρία, 
Πόσο μακριά μοιάζει αυτό που κάποτε ήταν τόσο κοντά 
Η ζωή προχωρά σε έτη φωτός και εμείς μένουμε στα παλιά; 
Οι φωνές δεν ακούγονται πια 
Έχουν χαθεί τα μαύρα πουλιά
Μια φορά μου είχες πει σ’αγαπώ μα δεν το ακούω πια 
Ένα τραγούδι θυμάμαι που δεν το αναγνωρίζω πια 
Μια σκιά σε δωμάτια σκοτεινά γυρνά ξανά 
Μια λαχτάρα από το πουθενά μέσα μου ξυπνά....


------

Στον John Lennon....

Ταξίδια από πόλη σε πόλη. Διαδρομές σε σκαλοπάτια, όλο-πράσινα δωμάτια.

Εκεί που εφάπτεται, η νοητική αυτή γραμμή, που κράτησες για να αγαπάς.

---
Απόγευμα

Στο κάποτε, στον ήλιο που δύει. Θα ναι οι καλημέρες μου σαν τα χιόνια που λιώνουν.

Στην καρδιά μου που αναζητά και περιμένει. Στην μελωδία που θα φτιάξω απόψε.

Μια γλυκόξινη ευωδία απ΄ το ζεστό μου τσάι, ένα χαλαρό κρύο αεράκι να με παιδεύει.

Όλα εκείνα που φαντάστηκα, στάζουν μέλι και χρυσό. Μου κλείνουν το μάτι και με πιστεύουν.

Θα τα ακολουθώ μέχρι να δω το τέλος μου, μέχρι να ξέρω ότι έφτασα σπίτι..

Θα με βρουν την επόμενη μέρα το πρωί, να κοντοστέκομαι πίσω απ το τζάμι και να βλέπω, να ανάβω συνέχεια την φωτιά στο τζάκι και να παίζω με την στάχτη. Για να μην με ξεχάσω, για να μην ξεχαστώ.

Υπηρετώ το χώμα
^Το είδωλο της χάρτινης παλάμης σου
κρέμμεται απο τα μισάνοιχτα βλέφαρα
του θολού μου καθρέφτη, έχο κρατήσει τα φιλιά κολλημένα
στην πόρτα, εχω ξεθάψει μια αγκαλιά ποτισμένη με χώμα,
πόσο ακόμα?,πόσο ακόμα? να με βλέπο σε κόμμα.?
Είμαι άνθρωπος μα συνάμα απάνθρωπος που σ αγαπώ
ακόμα.


Το κρασί σου το κράτησα, και το γέυομαι ακόμα,
μα η γέυση του χάλασε, εχύθει στο χώμα.

Με τούτη τη δύναμη σε τούτο το κόμμα,
έγινα ρόδινος δε μοιάζο με χώμα.

Παλεύω αντάμα σου να γιάνω απο σένα,
μου λείπει ο έρωτας,μου λείπει η γαρδένια.

Τις μέρες επάγωνα, τις νύχτες επώνουν,
μα στα μάτια σου τ'αφηνα, αυτά τα χρυσάνθεμα
και τα καλά μου εφόρουν..

---

Εδώ και καιρό ξέρω μια κοπέλα. Πάντα χλεύχαζε την αγάπη, ποτέ της δεν πίστεψε σ'αυτή. Αντίθετα πίστευε πως η αγάπη ειναι η ίδια η καταστροφή, δεν την χαρακτηρίζει καν σαν συναίσθημα, σαν μια ενόχληση απο φαγητό στα δόντια θα το περιέγραφε καλύτερα. Κάτι πολύ απρώσοπο ήταν για αυτην η λέξη, κάτι που δεν είναι αναγκαίο για να ζεί κανείς. Η καλύτερη δύναμη λεει είναι να στηρίζεσαι στον εαυτό σου και μόνο, η αγάπη σε κάνει ευάλωτο και χαζό. Η αγάπη -ή τελοσπάντων αυτή η λέξη με α στερητικο - είναι μόνο μια πλάνη, μια αποπλάνηση του μυαλού και αν όχι της σάρκας. Είναι μια ευκαιρία να τρελλαθείς έχοντας μια δικαιολογία - την αγάπη. " Είμαι ερωτευμένη, Σ'αγαπώ " αυτά τα λόγια δεν τα λένε πια με τη ψυχή, τα λένε με τη φωνή τους, αυτά σκεφτότανε συνέχεια. Επισης κάπιο βραδυ την άκουσα να λέει " Γιάτι να αφεθώ, γιατί να αγαπήσω. Το να ερωτεύεσαι και να αγαπάς δημιουργήθηκε απο την αναγκη του ανθρώπου να μην είναι μόνος του. Συνεπώς η αγάπη είναι η μεγαλύτερη μοναξιά ενλος ανθρώπου, απλά δεν την περνάς μόνος αλλά με ακόμα ενα άτομο. " Αυτο όμως που με κανει να αναρωτίεμαι πιο πολύ για αυτη την κοπέλα, ειναι το γεγονός γιατί τοση ώρα μιλάω για μένα σε εναν αμίλητο και μεγάλο καθρέφτη. 



----

Εσύ, ο πιο μυστήριος επισκέπτης στη ζωή μου -επισκέπτης, τι ειρωνικό, αλλά ίσως η πιο κατάληλη λέξη τελικά-. Έρχεσε, φεύγεις, κάτι σαν τον άνεμο. Τους επισκέπτες χαιρόμαστε να τους έχουμε κοντά μας, το κακό μ'αυτους είναι πως όταν έρθουν δεν μένουν για πολύ, φεύγουν πάλι, ευτηχώς όμως μέχρι την επόμενη τους επίσκεψη. Περνάμε ωραιές στιγμές μαζί τους όταν είναι κοντά, φεύγοντας όμως αφήνουνε πίσω μια δόση νοσταλγίας, " Θα σε ξαναδώ ? " - αναρωτιέμαι, μυστήριε επισκέπτη ? Πολλές φορές σκέφτομαι αν θα μπορούσε να ήσουν κατι περισσότερο απο αυτό, αλλά ας μην είμαι χαζή, τι πάει να πει κάτι περισότερο, οι σχέσεις των ανθρώπων δεν " ταμπελόνονται " λες, εξάλου ο άνεμος δεν φυσάει πάντα προς την ίδια κατεύθηνση.            

Λευκα Βλεφαρα

Νιφαδες χιονιου πεφτουν αφηνοντας τα χναρια τους στο παγωμενο προσωπο σου,
πασπαλιζοντας με το λευκο χρωμα του χειμωνα τα βλεφαρα σου.
Δεν μιλας μα ο πονος καθρεφτιζεται στον ηλιο που ξεψυχα αργα μεσα στα ματια σου.
Ο αθεραπευτος πονος που σου βαραινει την ψυχη.
Την ψυχη που στριγκλιζει σαν τον ανεμο που παρασερνει μακρια την καθε σου ελπιδα,
αφηνοντας τα ξεθωριασμενα σου ονειρα να σιγοσβηνουν σπαρταροντας στη ροη του χρονου...




Εγκατάλειψη


Επαψα πια να προσπαθω απ τη μοιρα να ξεφυγω,
σαν ενας αποκαμομενος ναυαγος.
Καθομαι μονος πια στις σκεψεις μου πνιγμενος
μες του μυαλου μου το κελλι κλεισμενος
χαμενος μες' τα δαιδαλωδη μονοπατια των γκριζων αναμνησεων,
κι' αναπολοντας με χαμογελο πικρο,
απλα ανασαινω...

Θάλασσα.. 


Συχνά πυκνά καταφεύγω σε τζίνην.. 
Άλλωτε ήρεμη, άλλωτε φουρτουνιασμένη.. 
Τα κύμματα της άλλωτε φακκούν με μανία 
πάστους βράχους τζιε τους κυμματοθραύστες 
τζιε άλλωτε χαιδέφκουν τες ακτές στοργικά.. 
Ταξιδιάρικη, νοσταλγική, μελανχολική 
μα πάντα τζιαχαμέ έτοιμη να σε συντροφεύσει 
τες νύχτες σου τζιε ν' ακούσει τζίνα που σε ζορίζουν.. 
Ο ήχος των κυμμάτων εν μια λύτρωση τζιε ένας καθυσηχασμός 
των ταλαιπωρημένων ψυχών τζιε σε συνδιασμό με την απέραντη 
τζιε ατέρμονην έκτασην της κάπου καταλαγιάζει 
την φουρτούναν της ψυσχής.. 
Θάλασσα, το απόλυτο ψυχοφάρμακο..


Κάκτος..


Εξύπνησες τζιε σήμερα..
Ακόμα μια μέρα προδιαγράφεται για σένα.. Σηκώνεσαι, ψήνεις καφέ, τυλίεις ένα τσιάρο τζιε κάθεσαι. Το μούθκιασμα που νιώθεις πασ' την φάτσαν σου μιας τζιε είσαι αγουροξυπνημένος σιγά σιγά υποχωρεί. Τα μμάθκια σου δειλά δειλά αννίουν τζιε αντικρύζουν τες ηλιαχτίδες του φωτός που φακκούν πάστην μουτσούνα σου φωνάζοντας σου τέλειωνε ξύπνα, ζήσε..Ένω τελιώνεις με το πόφιρμαν σηκώνεσαι τζιε αρκέφκεις να προγραμματίζεις την μέραν σου.. ΚΕΝΟ! Τίποτε έν έσχις να κάμεις, είσαι λειψιμιός που ιδέες, φαντασίαν τζιε δημιουργίαν τζιε μια στιγμιαία απάθεια έρκετε τζιε 
καλύφκει την ψυσχήν σου.. Καταρρέεις, Πάλε! Προσπαθείς να καταπιαστείς που κάπου για να έβρεις μιαν άκρην μα έν μπορείς, ότι πιάεις παρετάς το τζιε δυσανασχετείς χωρίς να έσχις προσπαθήσει κάν.. Στα μμάθκια των άλλων είσαι μια μάζα που απλά τζοιμάτε ξυπνά τζιε το αντίθετο, ένα κρέας, μια κατάσταση χωρίς νόημαν.. Μια αέναη κατάσταση καθημερινά ύπνος - ξύπνημαν - καθήσιν τζιε το αντίστροφον. Κάπου κάπου βρικολατζιάζεις τες νύκτες για αλλαγήν.. Κανένα ενδιαφέρον.. Τα αγκάθκια στην πλάτην σου μαρτυρούν την απάθειαν σου, απέβαλε τα, ζήσε, Άνθισε!

Κόκκινο Μήλο

Θέλω να είμαι το κόκκινο σου μήλο.

Βγήκα για κάτι δουλειές. Ήμουνα σταματημένη στα φανάρια της λεωφόρου.. γυρνάω αριστερά, το βλέμμα μου καρφώνεται σε μια υπέροχη εικόνα. Ένα νεαρό ζευγάρι, με φόντο την αγριεμένη θάλασσα, αγκαλιάζεται τρυφερά. Τι ωραία αντίθεση θεέ μου!
Τα μάτια μου υγρά, μέσα μου σκιρτήματα συγκίνησης και νοσταλγίας.
Νοσταλγία για τις ημέρες που έφυγαν, για τις στιγμές που χάθηκαν στο χρόνο,
Για όλα όσα με έκαναν κάποτε να νιώθω, και όχι απλά να κινούμαι μηχανικά….

--

Παθιάζομαι με ότι με ανεβάζει
Αντιστέκομαι σε ότι με χαλά
Δίνομαι σε αυτούς που μπορούν να με αντέξουν
Δε φοβάμαι να νιώσω
Να ζήσω
... Να πληγωθώ
Η ζωή είναι απλά,
Στιγμές….
Και δεν πρέπει να τις προσπερνάμε
Γιατί μέσα σε αυτές κρύβεται όλη η ουσία
Η ευτυχία
Η λύτρωση .
Άκουσε με, μη με αγνοείς
Μην αγνοείς τον φόβο σου
Ίσως ο φόβος που νιώθεις
ήρθε για να σε κάνει πιο δυνατό
Και όχι απλά έρμαιο του….