Μαυρη Πενα

Ασυμβίβαστος

Είναι η καρδιά μου ένα κουβάρι, ένα κουβάρι είναι

πότε να σε θυμάτε και να θαρρεί πως κάπου θα σε δει

πότε να εύχεται πως κάποιες στιγμές μαζί σου θα τις ζήσει

να μην ξέρει αν κάποιο δρόμο έχει στη ζωή 

χωρίς εσένα αν έχει λόγο, αν έχει κάτι να χαρεί.

Κι αν χάρηκα πολλά μες στη ζωή, δεν ήτανε για σένα

δε μου φτάνουνε πουτάνα ζωή μονάχα αυτά εμένα*

όχι, Όχι σου λέω δεν είμαι αχάριστος

δεν είμαι γιατί έμαθα ή τουλάχιστον προσπαθώ

να σέβομαι αυτά που μου έρχονται γιατίι...

Όπως και να το κάνουμε τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή.

Δεν σε φτάνει μωρή πουτάνα τα κάνεις θέλοντας κιόλας*

να ξέρεις όμως πως δεν θα μου γλιτώσεις θα σε πιάσω κάποτε

κι αν έκλαψα γράφοντας τον πρώτο στίχο τώρα σταμάτισα

γιατι; επέιδη με ξενέρωσες με το στυλάκι σου ΖΩΗ,

Επειδή μου έκανες τόσα για να βάλω μυαλό αλλά

εγώ τίποτα, εκεί, μένω εντός...δεν ξέρεις...

δεν ξέρεις πόσο έκλαψα όμως, πόσες στιγμές ήμουνα θλιμμένος

πόσα χρόνια περάσανε έτσι* έτσι μαραμένα από πόνο

γιατί πάντα κάποιος άλλος που αγαπούσα πονούσε,

Γιατί κάποιος που είχα γνωρίσει έφυγε νώρις.

Ούτε να τον χαρώ πρόφτασα τον φίλο μου. Νίκο

ήσουν από τους λίγους που γύριζαν και πλάι τους...

Μα έτσι τα εκανες ζωή ανέλπιδα μας τα πλασάρεις πια

τι να κάνουμε... θα σε αντέξουμε, δεν θα σε ανεχτούμε και τώρα;

Αλλά να ξέρεις και να θυμάσε εμένα.

Δεν θα μου ξεφύγεις όσο κι αν το θες, όσο κι αν μας καις

κι όπως τίποτα δεν είναι τυχαίο για μας έτσι και για σένανε ζωή

ο τροχός είναι κυκλικός γιατί;;; για να γυρίζει εύκολα.

και κτύπα εκεί που πρέπει... Δεν θα γλιτώσεις ρουφιάνα!

Μια απορία...

Είναι η μεγάλη σου αλήθεια ένας πόνος

ένας απότομος γκρεμός που με κρατάει εδώ

με ρίχνει, με πιάνει και με αφήνει να ζω

μες στα κομμάτια που φτιάχνω

από λύπη, στη χαρά της ζωής.

Αλλά ποιός ξέρει;

εσύ ή εγώ;

ίσως κανένας...

ποιό άρα να 'ναι το σωστό;

αυτό το αισθάνομαι, αυτό που ζω;

Έλα, πες μου αν έχεις νιώσει ποτέ

αν έχεις κάνει κάτι χωρίς να το θες

αν με συναίσθημα έλουζες τις ωραίες στιγμές

στιγμές που αγαπούσες ακόμη και χθες

δίχως σκέψη καμιά* μοναχά την καρδιά.

Ζω στο συναίσθημά ΜΟΥ, αυτό ζω...

στη τελική, χωρίς να είμαι επιζών

χωρίς να ξέρω αν είναι σωστό

ή πρέπον αυτό

μια ζωή δίχως αγάπη για τον δικό μου εαυτό.