Μαυρη Πενα

Όσο πάει αφήνομαι περισσότερο στην ύπαρξη.
Και κάνοντας το αυτό, αυτομάτος βρίσκομαι να ζω στο ΕΔΩ και ΤΩΡΑ.
Πόσο όμορφο είναι αλήθεια να ζει κάποιος στο παρόν του....
Να αφήνεται να ρέει...
Να αφήνεται να πλημμυρίζει από αυτή την ατελείωτη ενέργια.. τη συνείδηση.
Μπορώ να είμαι ευτυχισμένη όποτε το κάνω. Αληθινά ευτυχισμένη...
Και ευτυχία θεωρώ την κατάσταση του να είναι κανείς χωρίς κανένα ίχνος φόβου.
Είναι η κατάσταση όπου κανείς μπορεί να απολαμβάνει τη στιγμή, την αναπνοή, το σώμα του,
την ενέργια μέσα και ολόγυρά του, ολόκληρη την ύπαρξη
Η "ευτυχία" βρίσκεται παντού γύρω μας, πασχίζει να μας κάνει να τη δεχτούμε, μα εμείς όλο της κλεινουμε την πόρτα.

'Ελα.
Έλα και κάτσε εδώ.
Δίπλα μου.
Να μπορώ να σε κοιτάζω.
Να σε παρατηρώ.
Δεν θα μιλήσω καθόλου.
Στο υπόσχομαι.
Λέξη δε θα βγάλω.
Το να σε νιώθω εδώ δίπλα μου, μου είναι υπεραρκετό.
Δε θα σου ζητήσω εξηγήσεις, ούτε και να δικαιολογηθείς.
Αυτά μου φαίνονται αχρείαστα μπροστά στην υπέροχη παρουσία σου εδώ.
Αν θέλεις κιόλας, πάμε να κάτσουμε εκεί.
Στα σκαλάκια.
Και να κοιτάζουμε τ'άστρα.
Το φεγγάρι.
Αχ. Το φεγγάρι.
Σου'χα πει πως το φεγγάρι μου θυμίζει το προσωπό σου και τ'άστρα τα ματια σου.
Επιμένω να το πιστεύω.
Θα πάμε να φάμε μετα;
Αχ ναι. Σε παρακαλώ.
Μου'χει λείψει αυτό.
Να πάμε εκεί στο γνωστό τραπεζάκι.
εκεί, δίπλα στο δάσος.
Υπέροχη η θέα.
Κι η μυρωδιά των δέντρων που σμίγεται με αυτή της ρήγανης στις τηγανιτές μας πατάτες, που πάντα τρώγαμε με τζατζίκι.
Θυμάμαι που μου 'λεγες πως η γιαγιά σου έκανε υπέροχο τζατζίκι, αυτή που μένει στη Ρόδο.
Και μου 'λεγες, "κρίμα που δεν πήγαμε καμιά φορά να το δοκιμάσεις, θα ξετρελλενόσουνα!! "
Πόσο με ξέρεις.
Πάμε στη Ρόδο;
Να ξετρελλαθώ;
Πάμε να γνωρίσω την υπέροχη γιαγια σου;
Τι να μου πείς κι εσύ;
Σου'ρθαν όλα ξαφνικά.
Το ξέρω.
Απλώς με παρέσυρε ο ενθουσιασμός μου.
Με ξέρεις πως ενθουσιάζομαι με μικροπράγματα, αγάπη μου!


Ωχ.Ξέχασα.Είπα πως δεν θα μιλήσω.Με συγχωρείς.Μην ανησυχείς όμως.Δεν είναι τίποτα.Απλώς ψυχορραγώ..
 

Μοναξιά και ένα ατέλειωτο ταξίδι μέσα από το σκοτάδι

2.

"Τι θα γίνόταν αν αγαπούσαν όλοι
πραγματικά ; ",
ήταν το σύνθημα που είδα σε ένα τοίχο
καθώς έκανα τη βόλτα μου.
Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ
ήταν η αλήθεια
και με βασάνιζε αυτή η σκέψη
όλη την ήμερα.
Ρώτησα κόσμο,άνοιξά βιβλία,έψαξα
στα λόγια όλων των σοφών μα κανείς
δεν μου 'χε δώσει απάντηση. "Κι ο τύπος
που το 'χε γράψει μια απάντηση θα ζητούσε"
σκέφτηκα και έπεσα για ύπνο.
Πάνω στα πιο τρελλά μου όνειρα
έίδα και μια στιγμή τον πλανήτη γή
κάπως αλλιώτικο μπορώ να πώ γιατί έβλεπα
παντού παιδιά να παίζουνε και μια φωνή να μου λέει "αγάπα".
πετάχτηκα απ'τον ύπνο μου και πήρα το σπρέυ που είχα στη τσάντα,
έφυγα τρέχοντας βρήκα τον τοίχο κι απάντησα " Τα κράτη θα είχαν καταρεύσει"

Κοιτάω πίσω στην αφετηρία, 
Πόσο μακριά μοιάζει αυτό που κάποτε ήταν τόσο κοντά 
Η ζωή προχωρά σε έτη φωτός και εμείς μένουμε στα παλιά; 
Οι φωνές δεν ακούγονται πια 
Έχουν χαθεί τα μαύρα πουλιά
Μια φορά μου είχες πει σ’αγαπώ μα δεν το ακούω πια 
Ένα τραγούδι θυμάμαι που δεν το αναγνωρίζω πια 
Μια σκιά σε δωμάτια σκοτεινά γυρνά ξανά 
Μια λαχτάρα από το πουθενά μέσα μου ξυπνά....


------

Στον John Lennon....

Ταξίδια από πόλη σε πόλη. Διαδρομές σε σκαλοπάτια, όλο-πράσινα δωμάτια.

Εκεί που εφάπτεται, η νοητική αυτή γραμμή, που κράτησες για να αγαπάς.

---
Απόγευμα

Στο κάποτε, στον ήλιο που δύει. Θα ναι οι καλημέρες μου σαν τα χιόνια που λιώνουν.

Στην καρδιά μου που αναζητά και περιμένει. Στην μελωδία που θα φτιάξω απόψε.

Μια γλυκόξινη ευωδία απ΄ το ζεστό μου τσάι, ένα χαλαρό κρύο αεράκι να με παιδεύει.

Όλα εκείνα που φαντάστηκα, στάζουν μέλι και χρυσό. Μου κλείνουν το μάτι και με πιστεύουν.

Θα τα ακολουθώ μέχρι να δω το τέλος μου, μέχρι να ξέρω ότι έφτασα σπίτι..

Θα με βρουν την επόμενη μέρα το πρωί, να κοντοστέκομαι πίσω απ το τζάμι και να βλέπω, να ανάβω συνέχεια την φωτιά στο τζάκι και να παίζω με την στάχτη. Για να μην με ξεχάσω, για να μην ξεχαστώ.

Υπηρετώ το χώμα
^Το είδωλο της χάρτινης παλάμης σου
κρέμμεται απο τα μισάνοιχτα βλέφαρα
του θολού μου καθρέφτη, έχο κρατήσει τα φιλιά κολλημένα
στην πόρτα, εχω ξεθάψει μια αγκαλιά ποτισμένη με χώμα,
πόσο ακόμα?,πόσο ακόμα? να με βλέπο σε κόμμα.?
Είμαι άνθρωπος μα συνάμα απάνθρωπος που σ αγαπώ
ακόμα.


Το κρασί σου το κράτησα, και το γέυομαι ακόμα,
μα η γέυση του χάλασε, εχύθει στο χώμα.

Με τούτη τη δύναμη σε τούτο το κόμμα,
έγινα ρόδινος δε μοιάζο με χώμα.

Παλεύω αντάμα σου να γιάνω απο σένα,
μου λείπει ο έρωτας,μου λείπει η γαρδένια.

Τις μέρες επάγωνα, τις νύχτες επώνουν,
μα στα μάτια σου τ'αφηνα, αυτά τα χρυσάνθεμα
και τα καλά μου εφόρουν..

---

Εδώ και καιρό ξέρω μια κοπέλα. Πάντα χλεύχαζε την αγάπη, ποτέ της δεν πίστεψε σ'αυτή. Αντίθετα πίστευε πως η αγάπη ειναι η ίδια η καταστροφή, δεν την χαρακτηρίζει καν σαν συναίσθημα, σαν μια ενόχληση απο φαγητό στα δόντια θα το περιέγραφε καλύτερα. Κάτι πολύ απρώσοπο ήταν για αυτην η λέξη, κάτι που δεν είναι αναγκαίο για να ζεί κανείς. Η καλύτερη δύναμη λεει είναι να στηρίζεσαι στον εαυτό σου και μόνο, η αγάπη σε κάνει ευάλωτο και χαζό. Η αγάπη -ή τελοσπάντων αυτή η λέξη με α στερητικο - είναι μόνο μια πλάνη, μια αποπλάνηση του μυαλού και αν όχι της σάρκας. Είναι μια ευκαιρία να τρελλαθείς έχοντας μια δικαιολογία - την αγάπη. " Είμαι ερωτευμένη, Σ'αγαπώ " αυτά τα λόγια δεν τα λένε πια με τη ψυχή, τα λένε με τη φωνή τους, αυτά σκεφτότανε συνέχεια. Επισης κάπιο βραδυ την άκουσα να λέει " Γιάτι να αφεθώ, γιατί να αγαπήσω. Το να ερωτεύεσαι και να αγαπάς δημιουργήθηκε απο την αναγκη του ανθρώπου να μην είναι μόνος του. Συνεπώς η αγάπη είναι η μεγαλύτερη μοναξιά ενλος ανθρώπου, απλά δεν την περνάς μόνος αλλά με ακόμα ενα άτομο. " Αυτο όμως που με κανει να αναρωτίεμαι πιο πολύ για αυτη την κοπέλα, ειναι το γεγονός γιατί τοση ώρα μιλάω για μένα σε εναν αμίλητο και μεγάλο καθρέφτη. 



----

Εσύ, ο πιο μυστήριος επισκέπτης στη ζωή μου -επισκέπτης, τι ειρωνικό, αλλά ίσως η πιο κατάληλη λέξη τελικά-. Έρχεσε, φεύγεις, κάτι σαν τον άνεμο. Τους επισκέπτες χαιρόμαστε να τους έχουμε κοντά μας, το κακό μ'αυτους είναι πως όταν έρθουν δεν μένουν για πολύ, φεύγουν πάλι, ευτηχώς όμως μέχρι την επόμενη τους επίσκεψη. Περνάμε ωραιές στιγμές μαζί τους όταν είναι κοντά, φεύγοντας όμως αφήνουνε πίσω μια δόση νοσταλγίας, " Θα σε ξαναδώ ? " - αναρωτιέμαι, μυστήριε επισκέπτη ? Πολλές φορές σκέφτομαι αν θα μπορούσε να ήσουν κατι περισσότερο απο αυτό, αλλά ας μην είμαι χαζή, τι πάει να πει κάτι περισότερο, οι σχέσεις των ανθρώπων δεν " ταμπελόνονται " λες, εξάλου ο άνεμος δεν φυσάει πάντα προς την ίδια κατεύθηνση.            

Λευκα Βλεφαρα

Νιφαδες χιονιου πεφτουν αφηνοντας τα χναρια τους στο παγωμενο προσωπο σου,
πασπαλιζοντας με το λευκο χρωμα του χειμωνα τα βλεφαρα σου.
Δεν μιλας μα ο πονος καθρεφτιζεται στον ηλιο που ξεψυχα αργα μεσα στα ματια σου.
Ο αθεραπευτος πονος που σου βαραινει την ψυχη.
Την ψυχη που στριγκλιζει σαν τον ανεμο που παρασερνει μακρια την καθε σου ελπιδα,
αφηνοντας τα ξεθωριασμενα σου ονειρα να σιγοσβηνουν σπαρταροντας στη ροη του χρονου...




Εγκατάλειψη


Επαψα πια να προσπαθω απ τη μοιρα να ξεφυγω,
σαν ενας αποκαμομενος ναυαγος.
Καθομαι μονος πια στις σκεψεις μου πνιγμενος
μες του μυαλου μου το κελλι κλεισμενος
χαμενος μες' τα δαιδαλωδη μονοπατια των γκριζων αναμνησεων,
κι' αναπολοντας με χαμογελο πικρο,
απλα ανασαινω...

Θάλασσα.. 


Συχνά πυκνά καταφεύγω σε τζίνην.. 
Άλλωτε ήρεμη, άλλωτε φουρτουνιασμένη.. 
Τα κύμματα της άλλωτε φακκούν με μανία 
πάστους βράχους τζιε τους κυμματοθραύστες 
τζιε άλλωτε χαιδέφκουν τες ακτές στοργικά.. 
Ταξιδιάρικη, νοσταλγική, μελανχολική 
μα πάντα τζιαχαμέ έτοιμη να σε συντροφεύσει 
τες νύχτες σου τζιε ν' ακούσει τζίνα που σε ζορίζουν.. 
Ο ήχος των κυμμάτων εν μια λύτρωση τζιε ένας καθυσηχασμός 
των ταλαιπωρημένων ψυχών τζιε σε συνδιασμό με την απέραντη 
τζιε ατέρμονην έκτασην της κάπου καταλαγιάζει 
την φουρτούναν της ψυσχής.. 
Θάλασσα, το απόλυτο ψυχοφάρμακο..


Κάκτος..


Εξύπνησες τζιε σήμερα..
Ακόμα μια μέρα προδιαγράφεται για σένα.. Σηκώνεσαι, ψήνεις καφέ, τυλίεις ένα τσιάρο τζιε κάθεσαι. Το μούθκιασμα που νιώθεις πασ' την φάτσαν σου μιας τζιε είσαι αγουροξυπνημένος σιγά σιγά υποχωρεί. Τα μμάθκια σου δειλά δειλά αννίουν τζιε αντικρύζουν τες ηλιαχτίδες του φωτός που φακκούν πάστην μουτσούνα σου φωνάζοντας σου τέλειωνε ξύπνα, ζήσε..Ένω τελιώνεις με το πόφιρμαν σηκώνεσαι τζιε αρκέφκεις να προγραμματίζεις την μέραν σου.. ΚΕΝΟ! Τίποτε έν έσχις να κάμεις, είσαι λειψιμιός που ιδέες, φαντασίαν τζιε δημιουργίαν τζιε μια στιγμιαία απάθεια έρκετε τζιε 
καλύφκει την ψυσχήν σου.. Καταρρέεις, Πάλε! Προσπαθείς να καταπιαστείς που κάπου για να έβρεις μιαν άκρην μα έν μπορείς, ότι πιάεις παρετάς το τζιε δυσανασχετείς χωρίς να έσχις προσπαθήσει κάν.. Στα μμάθκια των άλλων είσαι μια μάζα που απλά τζοιμάτε ξυπνά τζιε το αντίθετο, ένα κρέας, μια κατάσταση χωρίς νόημαν.. Μια αέναη κατάσταση καθημερινά ύπνος - ξύπνημαν - καθήσιν τζιε το αντίστροφον. Κάπου κάπου βρικολατζιάζεις τες νύκτες για αλλαγήν.. Κανένα ενδιαφέρον.. Τα αγκάθκια στην πλάτην σου μαρτυρούν την απάθειαν σου, απέβαλε τα, ζήσε, Άνθισε!

Κόκκινο Μήλο

Θέλω να είμαι το κόκκινο σου μήλο.

Βγήκα για κάτι δουλειές. Ήμουνα σταματημένη στα φανάρια της λεωφόρου.. γυρνάω αριστερά, το βλέμμα μου καρφώνεται σε μια υπέροχη εικόνα. Ένα νεαρό ζευγάρι, με φόντο την αγριεμένη θάλασσα, αγκαλιάζεται τρυφερά. Τι ωραία αντίθεση θεέ μου!
Τα μάτια μου υγρά, μέσα μου σκιρτήματα συγκίνησης και νοσταλγίας.
Νοσταλγία για τις ημέρες που έφυγαν, για τις στιγμές που χάθηκαν στο χρόνο,
Για όλα όσα με έκαναν κάποτε να νιώθω, και όχι απλά να κινούμαι μηχανικά….

--

Παθιάζομαι με ότι με ανεβάζει
Αντιστέκομαι σε ότι με χαλά
Δίνομαι σε αυτούς που μπορούν να με αντέξουν
Δε φοβάμαι να νιώσω
Να ζήσω
... Να πληγωθώ
Η ζωή είναι απλά,
Στιγμές….
Και δεν πρέπει να τις προσπερνάμε
Γιατί μέσα σε αυτές κρύβεται όλη η ουσία
Η ευτυχία
Η λύτρωση .
Άκουσε με, μη με αγνοείς
Μην αγνοείς τον φόβο σου
Ίσως ο φόβος που νιώθεις
ήρθε για να σε κάνει πιο δυνατό
Και όχι απλά έρμαιο του….

ΗΦΑΙΣΤΟΣ

Βρείτε μου μια χώρα γρήγορα,
κάπου για ν’ αποσυρθώ.
Ήρθανε και μου’ παν σήμερα,
ότι είμαι ένα σκατό.

Μα δεν το’ ξερα, πως καμιά φορά,
κάποιος αμαρτίες πάνω του πως θα φορά.
Κι όσο ταξιδεύω δε μπορώ λιμάνι να βρω.
Τρόμο προξενώ και τρέχω, μήπως και σωθώ.
Κάπου για ν’ αποσυρθώ.

Σαν μοντέρνος Ήφαιστος γυρνώ
για να βρω λίγο νερό.
Μα στη βρύση μπρος σαν θα σταθώ
πάλι θα χαθεί θαρρώ.

Κι όλο με ρωτάς, λες κι έχω λαλιά,
αν με την ασχήμια μου πάλι τυλίχτηκα.

Τί θέλεις να μάθεις και ρωτάς τα ξωτικά.
Της ζωής τα θαύματα είναι αλλοιώτικα.
Πάλι θα χαθείς θαρρώ.

Οι αμαρτίες με σκεπάσανε
για ακόμα μια φορά.
Τί σε νοιάζει, πες μου, εσένανε
για τα μαύρα τα πουλιά,

που μου τραγουδούν, πριν να μου το πουν
το κακό μαντάτο, που τα έκανε να’ ρθούν.
Μη ρωτάς γιατί την πόλη σκέπασε σκουριά.

Γιατί  Οδυσσέας στο κατάρτι ξαγρυπνά
για ακόμα μια φορά.


Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΕ ΤΗ ΣΤΟΛΗ

Μου είπες να μη βγω στην αυλή.
Εκείνος φοράει στολή.
Κυνηγάει παιδιά ζωηρά
σαν χορτάσει τα στέλνει μακριά.

Η στολή που φοράει είναι μπλε
τ' άστρα που' χει δε λάμπουν ποτέ.
Δέρνει ανθρώπους και ξάφνου θα δεις
πως ψηλώνει και τρέμει η γη.

Τ' όνομα μου ζητήσαν να πω
στην σκηνή τους επάνω να βγω.
Και μου δώσαν ένα άδειο χαρτί
πως να πω μου' παν το καθετί

Απαγγέλλω το ποίημα ξανά
κι ο στρατός τους σε λίγο περνά.
Σ' έναν ίσκιο με κρύψαν νωρίς,
πως θα βγω μη ρωτάς, να χαρείς.


Θα δακρύσω όταν πέσει η συννεφιά
κι αυτή η άχαρη βροχή με σκεπάσει ξανά.
Σαν λαβύρινθος το σπίτι μου είναι πια,
φεύγεις όμως δεν μπορείς πια να πας πουθενά.

Το πρωί ειν' η αύρα μου φτηνή,
σ' όποιον δω θα την πουλήσω ν' αρχίσει να ζει.
Τα φαντάσματα μου πάλι με νικούν
σ' επικίνδυνη ζαριά που' ναι χωρίς λεφτά.

Σε γεννήσανε χίλια μυστικά,
σ' άλλους κόσμους σε πάνε απόψε μακριά.
Δεν με βρίσκεις είμαι μίλια μακριά,
ποιός με ξέρει, σαν αστέρι θα σβήσω ξανά.

Σαν ζητιάνο με έχουν όλοι δει,
την αλήθεια έχω θάψει βαθιά μες τη γη.
Κι αν ανήμπορος πάλι σε κοιτώ,
στον αιώνα που θα' ρθεί θα σε αναζητώ.

Με στοιχειώνουν φαντάσματα ξανά
με μορφή σημαδεμένη σε σκάρτα χαρτιά.
Σε βαλέδες και ρήγες προσευχή,
περιμένοντας ν' αρχίσει και πάλι η βροχή.ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

Θα δακρύσω όταν πέσει η συννεφιά
κι αυτή η άχαρη βροχή με σκεπάσει ξανά.
Σαν λαβύρινθος το σπίτι μου είναι πια,
φεύγεις όμως δεν μπορείς πια να πας πουθενά.

Το πρωί ειν' η αύρα μου φτηνή,
σ' όποιον δω θα την πουλήσω ν' αρχίσει να ζει.
Τα φαντάσματα μου πάλι με νικούν
σ' επικίνδυνη ζαριά που' ναι χωρίς λεφτά.

Σε γεννήσανε χίλια μυστικά,
σ' άλλους κόσμους σε πάνε απόψε μακριά.
Δεν με βρίσκεις είμαι μίλια μακριά,
ποιός με ξέρει, σαν αστέρι θα σβήσω ξανά.

Σαν ζητιάνο με έχουν όλοι δει,
την αλήθεια έχω θάψει βαθιά μες τη γη.
Κι αν ανήμπορος πάλι σε κοιτώ,
στον αιώνα που θα' ρθεί θα σε αναζητώ.

Με στοιχειώνουν φαντάσματα ξανά
με μορφή σημαδεμένη σε σκάρτα χαρτιά.
Σε βαλέδες και ρήγες προσευχή,
περιμένοντας ν' αρχίσει και πάλι η βροχή.

Θεσσαλονίκη 2011

Θεσσαλονίκη 2011

1) α

άπειρες απόπειρες απόψε
πορείες άπειρες απόψε
απόπειρες απόψε άπειρες
άπειρες
άπειρες
πορείες
απορίες
απόπειρες
απόψε
απόψε


πορείες
άπειρες απορίες απόψε
απόπειρες άπειρες απόψε
2)Παραμονή

1) ΗΘΕΛΑ
Ήθελα να μου κάτσεις.
Αλλά εσύ μου στάθηκες
σ' όλες τις δύσκολες στιγμές.


2) Η ΛΕΞΗ ΑΓΑΠΗ
Μα τι είναι αυτή η χαζή λέξη ΄α-γάπη' ;
Με το στερητικό ά μπροστά είναι ότι ζει από
α-μφιβολία.


3)ΑΝ
Μου είπε ότι 
αν 
χρησιμοποιήσω

 Λευκα Βλεφαρα

Νιφαδες χιονιου πεφτουν αφηνοντας τα χναρια τους στο παγωμενο προσωπο σου,
πασπαλιζοντας με το λευκο χρωμα του χειμωνα τα βλεφαρα σου.
Δεν μιλας μα ο πονος καθρεφτιζεται στον ηλιο που ξεψυχα αργα μεσα στα ματια σου.
Ο αθεραπευτος πονος που σου βαραινει την ψυχη.
Την ψυχη που στριγκλιζει σαν τον ανεμο που παρασερνει μακρια την καθε σου ελπιδα,
αφηνοντας τα ξεθωριασμενα σου ονειρα να σιγοσβηνουν σπαρταροντας στη ροη του χρονου...