Μαυρη Πενα

ΗΦΑΙΣΤΟΣ

Βρείτε μου μια χώρα γρήγορα,
κάπου για ν’ αποσυρθώ.
Ήρθανε και μου’ παν σήμερα,
ότι είμαι ένα σκατό.

Μα δεν το’ ξερα, πως καμιά φορά,
κάποιος αμαρτίες πάνω του πως θα φορά.
Κι όσο ταξιδεύω δε μπορώ λιμάνι να βρω.
Τρόμο προξενώ και τρέχω, μήπως και σωθώ.
Κάπου για ν’ αποσυρθώ.

Σαν μοντέρνος Ήφαιστος γυρνώ
για να βρω λίγο νερό.
Μα στη βρύση μπρος σαν θα σταθώ
πάλι θα χαθεί θαρρώ.

Κι όλο με ρωτάς, λες κι έχω λαλιά,
αν με την ασχήμια μου πάλι τυλίχτηκα.

Τί θέλεις να μάθεις και ρωτάς τα ξωτικά.
Της ζωής τα θαύματα είναι αλλοιώτικα.
Πάλι θα χαθείς θαρρώ.

Οι αμαρτίες με σκεπάσανε
για ακόμα μια φορά.
Τί σε νοιάζει, πες μου, εσένανε
για τα μαύρα τα πουλιά,

που μου τραγουδούν, πριν να μου το πουν
το κακό μαντάτο, που τα έκανε να’ ρθούν.
Μη ρωτάς γιατί την πόλη σκέπασε σκουριά.

Γιατί  Οδυσσέας στο κατάρτι ξαγρυπνά
για ακόμα μια φορά.


Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΕ ΤΗ ΣΤΟΛΗ

Μου είπες να μη βγω στην αυλή.
Εκείνος φοράει στολή.
Κυνηγάει παιδιά ζωηρά
σαν χορτάσει τα στέλνει μακριά.

Η στολή που φοράει είναι μπλε
τ' άστρα που' χει δε λάμπουν ποτέ.
Δέρνει ανθρώπους και ξάφνου θα δεις
πως ψηλώνει και τρέμει η γη.

Τ' όνομα μου ζητήσαν να πω
στην σκηνή τους επάνω να βγω.
Και μου δώσαν ένα άδειο χαρτί
πως να πω μου' παν το καθετί

Απαγγέλλω το ποίημα ξανά
κι ο στρατός τους σε λίγο περνά.
Σ' έναν ίσκιο με κρύψαν νωρίς,
πως θα βγω μη ρωτάς, να χαρείς.


Θα δακρύσω όταν πέσει η συννεφιά
κι αυτή η άχαρη βροχή με σκεπάσει ξανά.
Σαν λαβύρινθος το σπίτι μου είναι πια,
φεύγεις όμως δεν μπορείς πια να πας πουθενά.

Το πρωί ειν' η αύρα μου φτηνή,
σ' όποιον δω θα την πουλήσω ν' αρχίσει να ζει.
Τα φαντάσματα μου πάλι με νικούν
σ' επικίνδυνη ζαριά που' ναι χωρίς λεφτά.

Σε γεννήσανε χίλια μυστικά,
σ' άλλους κόσμους σε πάνε απόψε μακριά.
Δεν με βρίσκεις είμαι μίλια μακριά,
ποιός με ξέρει, σαν αστέρι θα σβήσω ξανά.

Σαν ζητιάνο με έχουν όλοι δει,
την αλήθεια έχω θάψει βαθιά μες τη γη.
Κι αν ανήμπορος πάλι σε κοιτώ,
στον αιώνα που θα' ρθεί θα σε αναζητώ.

Με στοιχειώνουν φαντάσματα ξανά
με μορφή σημαδεμένη σε σκάρτα χαρτιά.
Σε βαλέδες και ρήγες προσευχή,
περιμένοντας ν' αρχίσει και πάλι η βροχή.ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ

Θα δακρύσω όταν πέσει η συννεφιά
κι αυτή η άχαρη βροχή με σκεπάσει ξανά.
Σαν λαβύρινθος το σπίτι μου είναι πια,
φεύγεις όμως δεν μπορείς πια να πας πουθενά.

Το πρωί ειν' η αύρα μου φτηνή,
σ' όποιον δω θα την πουλήσω ν' αρχίσει να ζει.
Τα φαντάσματα μου πάλι με νικούν
σ' επικίνδυνη ζαριά που' ναι χωρίς λεφτά.

Σε γεννήσανε χίλια μυστικά,
σ' άλλους κόσμους σε πάνε απόψε μακριά.
Δεν με βρίσκεις είμαι μίλια μακριά,
ποιός με ξέρει, σαν αστέρι θα σβήσω ξανά.

Σαν ζητιάνο με έχουν όλοι δει,
την αλήθεια έχω θάψει βαθιά μες τη γη.
Κι αν ανήμπορος πάλι σε κοιτώ,
στον αιώνα που θα' ρθεί θα σε αναζητώ.

Με στοιχειώνουν φαντάσματα ξανά
με μορφή σημαδεμένη σε σκάρτα χαρτιά.
Σε βαλέδες και ρήγες προσευχή,
περιμένοντας ν' αρχίσει και πάλι η βροχή.